امكان كاربست الگوي «سياست شناسايي» در محيط هاي چندفرهنگي: مورد مطالعه استان كرمانشاه

مفهوم «چندفرهنگ گرايي» از مفاهيم پركاربرد در جوامع سياسي معاصر است. موضوع چندفرهنگ گرايي بحث در مورد افرادي است كه به عنوان اعضاي يك گروه شناخته شده اند و بدنبال نوعي حقوق گروهي براي به رسميت شناختن و محافظت از گروه خويش هستند. مسئله رايج در چندفرهنگ گرايي اين است كه در جوامع و محيط هاي جغرافيايي شاهد تنوعات هويتي،زباني،فرهنگي و قومي مختلف باشيم و در نتيجه نتوانيم اين تنوعات را با يك سري اصول و ارزشهاي واحد مورد حكمراني قرار دهيم. از اين روي،تنوعات فرهنگي و هويتي هم در سياستگذاري هاي كلان حكومتي و هم در زمينه هاي خُرد «مطالعات شهري» در نواحي مختلف از اهميت ويژه اي برخوردار شده اند.در اين چارچوب، به زعم بسياري از محققان،جامعه ايراني در زمره جوامع چندفرهنگي قابل دسته بندي است، زيرا در مناطق جغرافيايي آن تنوعات فرهنگي(بلوچ،كرد،ترك،عرب و...) بي شماري نهفته است. براي نمونه، مناطق غربي ايران(استان هاي كرمانشاه و كردستان) داراي تنوعات فرهنگي و زباني بالايي است و ما شاهد حضور اقوام و اقليتهاي متعددي هستيم كه هر يك صاحب فرهنگ،ارزشها و سُنت هاي مختصِ به خود هستند. بدون ترديد چنين تنوعي هم مي تواند زمينه ساز فرصت و هم زمينه ساز برخي محذورات باشد و شايسته است در تحقيقات و پژوهشهاي مختلف دانشگاهي به آنها توجه كافي مبذول گردد. از اين روي،تحقيق حاضر در پي آن است تا ضمن نشان دادن اهميت اين تنوعات و تكثر فرهنگي،راهي براي برون رفت از معضلات منتجِ از اين تنوعات در سياستگذاري ها و مطالعات شهري را نشان دهد. نويسنده مي كوشد اين راه را در پرتوالگوي نظري«سياست شناسايي» كه برگرفته از دستگاه فلسفي«چارلز تيلور» انديشمند جماعت گراي معاصر در كشور كانادا است به محك آزمون و بررسي بگذارد و امكان كاربست آن را در محيط هاي شهري چندفرهنگي نشان دهد.