نقد هارمونيك شهر كرمانشاه

روي آوردن به زندگي شهري را يكي از نشانه‌هاي ورود به برافراشته شدن پرچم تمدن آن ديار مي‌دانند كه حداقل تأثير زيست در فضاهاي شهري، محيط و بستري در جهت شكل‌گيري بنيان‌هاي ذهني و رفتاري افراد جامعه را فراهم مي‌نمايد و قطعاً در جامعه‌پذيري ايستارهاي فلسفي و سياسي مؤثر بوده‌اند. اين پژوهش با تأكيد بر اشتراك دو نگرش مدرن و سنتي نسبت به تاريخ زندگي بشر درباره ادعاي قابل‌كشف بودن حقيقت، شهر را به‌عنوان مركز شكل‌گيري زندگي موردمطالعه قرار مي‌دهد. بنابراين حيات شهري با اين رويكرد بررسي مي‌شود كه ساختيابي يك شهر صرف‌نظر از مورد ازدحام قبايل در منطقه‌اي خاص كه آن را بايد اجتماع روستاها و قبايل دانست آنجا كه از چاشني نظام انديشگي برخوردار بوده است يا مبتني بر يك گرايش فلسفي كلاسيك بوده، يا بهره‌مند از نظام سنجش پذير مدرن مي‌باشد. گرايش كلاسيك با تكيه بر يك كيهان‌شناسي و گرايش مدرن با تكيه‌بر نظام اعداد، نظم مبتني بر هندسه را معيار منطقي بودن به معناي وقوف بر حقيقت و سازواري درباره يك مجموعه مثل شهر مي‌داند. بر همين اساس اين متن، هارموني را به‌عنوان ارتباط اجزاء با يك كل در شهر كرمانشاه از منظر انطباق بر منطق در گرايش كلاسيك و مدرن به تحقيق مي‌پردازد. فرضيه اين پژوهش اين است كه شهر كرمانشاه، فاقد اين دو مؤلفه‌ي پشتيبان نظري در بنيان زندگي شهري مي باشد. به‌عبارت‌ديگر فاقد هارموني ذكرشده در شكل جغرافيايي و پراكندگي و توزيع جمعيتي است كه رفتارهاي سياسي و اجتماعي نمود مي‌يابد. سامان اين پژوهش ضمن بررسي مؤلفه‌هاي نظم مدرن و كلاسيك به بررسي هارموني هندسي در چندين شهر و سپس به مطالعه شهر كرمانشاه پرداخته و در پايان به نتيجه‌گيري و ارائه پيشنهاد مي‌پردازد.