معنويت؛ نوشداروي ناپايداري توسعه پايدار عصر حاضر

از گذشتههاي دور خلأ ناشي از فقدان عنصر معنويت در ابعاد توسعه توجه محققان را به خود جلب كرده بدانگونه كه در آثار خود آورده اند كه معنويت به طور كلي در مفهوم توسعه انساني ناديده انگاشته شده و اذعان كرده اند كه در درك و اهميت بعد توسعه انساني يك خلا وجود دارد و تا زماني كه مسائل معنوي مركز و محور فرايند توسعه نگردند، ايجاد يك تمدن جهاني پايدار غيرممكن خواهد بود. زيرا علارغم سرمايه گذاريهاي سنگين، توسعه در دستيابي به پايداري زيست محيطي، كاهش فقر، نابرابري و تحقق شادي بشر ناكام مانده است. زيرا مشكلات و چالشهايي كه انسان امروز با آن روبروست مشخص ساخت كه مدل كنوني توسعه پايدار ناقص بوده و بعد چهارم توسعه پايدار كه همان بعد اخلاق و معنويت است لازم است در اين مدل گنجانده شود. دراين مقاله مروري كه متأسفانه به دليل فقدان منابع داخلي قابل دسترس در رابطه با موضوع تأكيد بيشتر آن به اشاره به خلاصه كتاب برنده سال 2015 آمريكا تحت عنوان معنويت و توسعه پايدار است سعي دارد اهميت و نقش معنويت به عنوان بعد چهارم در توسعه پايدار را تشريح كند.