بررسي اجمالي سياست‌هاي ابلاغي اقتصاد مقاومتي از منظر توسعه پايدار

بعد از نمودار شدن تبعات زيست محيطي الگوي توسعه تك خطي مبتني بر رشد اقتصادي در قرن نوزدهم و بيستم به تدريج مساله توجه به توسعه پايدار براي استفاده نسل هاي آتي از منابع زيست محيطي به عنوان يك راهبرد اساسي در مباحث توسعه مورد توجه قرار گرفت. اين توجه البته در قالب دو گفتمان متفاوت بود: گفتمان «محيط زيست گرايي» كه به حفاظت از محيط زيست در برابر آلودگي ها در كنار بهره برداري حداكثري از منابع مي انديشيد و گفتمان «زيست بوم گرايي» كه توسعه به هر قيمت از جمله اتمام منابع پايان پذير و تجديد ناشونده را باعث به مخاطره افتادن آينده جهان و انسان تلقي مي كرد. در سالهاي اخير كه به واسطه تحريم هاي اقتصادي خارجي مفهوم «اقتصاد مقاومتي» به ادبيات اقتصادي و اجتماعي كشور اضافه شده ، برنامه ها و الگوهاي بالادستي پيشرفت و توسعه مبتني بر مفهوم پردازي اين مفهوم تدوين يا در حال تدوين هستند اما اين برنامه ها كه يكي از مهمترين نمودهاي عيني آن را در سياست هاي ابلاغي اقتصاد مقاومتي مي بينيم به واسطه سيطره پوزيتويسم غيرتاريخي و غير فرهنگي بر رشته هاي اقتصاد و مديريت، فاصله زيادي با مفهوم توسعه پايدار و گفتمان هاي مختلف آن دارا هستند و از اين جهت نيازمند بازنگري و بازانديشي در اين سياست ها هستيم.