مؤلفه‌هاي امنيت در دوران شكوفايي تمدن ايراني (مطالعه موردي پيش از اسلام)

وجود امنيت مهمترين نشانۀ شكوفايي و پيشرفت تمدني در هر دورۀ تاريخي است. از ديدگاه اين نوشتار آنچه در پيشنويس سند الگوي پايۀ پيشرفت تحت عنوانهاي «آرامش، آسايش، سلامت و اميد به زندگي» همچون «افق» پيشرفت ايران طرح شده، از نشانههاي اصلي وجود امنيت در يك كشور است. بنابر اين مهم ميتوان گفت امنيت بيش از آنكه يكي از مقولههاي شكوفايي و پيشرفت يك جامعه و حكومت باشد، مهمترين معيار براي سنجش و اندازهگيري اين موضوع است كه يك جامعه و حكومت در مسير شكوفايي و پيشرفت قرار داشته يا در مسير تباهي و سقوط قرار گرفته است. بنابراين در اين نوشتار فراتر از ديدگاههاي شعاري و انتزاعي، پيرو رويكردي هنجاري و حل المسالهاي به مطالعات انساني، نشانهها و علائم اصلي ظهور بيماريِ ناامني- همچون عامل اصلي تباهي و سقوط يك جامعه و حكومت- مورد بحث قرار گرفته است. همچنانكه در راستاي ارائه راهحلهايي براي پيشگيري و يا درمان اين بيماري، دلايل اصلي ظهور اين بيماري معرفي شده است. پيرو اين اصل منطقي كه هر مردمي ميبايد در كنار مطالعۀ تجربۀ مردمان ديگر، الگوي پيشرفت و شكوفايي تمدنياش را با ديدگاهي انتقادي از درون تجربۀ شكوفايي و تباهي تمدني خود در دورههاي گوناگون تاريخي استخراج نمايد، نشانهها و علائم اصلي بيماريِ ناامني و راههاي پيشگيري و درمان آن، با بررسي سابقه و پيشينۀ شكوفايي و تباهي جوامع و حكومتهاي ايراني پيش از اسلام، همچون دوراني كه فراتر از يك دورۀ تاريخي دربردارندۀ بنيادهاي تجربه و آگاهي ايراني است، معرفي شده است.