امنيت هويت‌پايه و عدالت‌پايه در الگوي اسلامي ايراني پيشرفت

امنيت از اجزاي نياز هاي اوليه در هر اجتماع و كشور و به مثابه اكسيژن و هوا براي آحاد اجتماعات بشري محسوب مي شود. از ميان كاركرد هاي متفاوت دولت، تامين امنيت، مهم ترين كاركرد دولت ها تلقي مي شود و فيلسوفان سياسي دولت مدرن در غرب همچون توماس هابز دولت سازي مدرن را بر مبناي امنيت تئوريزه كرده اند. اما عامه مردم به طور معمول ارزش ملموس اين امنيت را زماني مي دانند كه به ناامني مبتلا شوند. تحولات كشور هايي چون سوريه، ليبي و عراق شواهد ملموس و دال بر اين مدعاست. امنيت و امنيت ملي در الگوي اسلامي ايراني پيشرفت بايد متكي بر آموزه هاي اسلامي و بر امنيت به معناي موسع باشد. اين امنيت ابعاد گوناگون فرد، جامعه، مادي، معنوي و حتي حيات اخروي را در بر مي گيرد. در اين نوشتار ضمن نگاهي بسيار فشرده به نظريه هاي امنيت نظير واقع گرايي،آرمان گرايي و نظريه هاي تركيبي و مكتب كپنهاك پرداخته و مي كوشد به چارچوب اوليه مفهومي امنيت در منابع اسلامي دست يابد. گزاره هاي كوتاه از هستي شناسي، انسان شناسي از منابع اسلامي معطوف به مفهوم موسع از امنيت استخراج مي شود و آنگاه اين گزاره را به راهبرد ها و تدابير عملياتي تبديل مي كند . امنيت در چنين قالبي در سه سبد اعتقادات ، اخلاقيات و احكام و معطوف به نياز هاي انسان و جامعه بررسي مي شود و به عناصر تامين كننده و تهديد كننده امنيت توجه مي شود.موضوعيت هويت پايه بودن امنيت بعد از برخورد تمدن مستحدث غرب و عدالت پايه بودن امنيت در كانون اين نوشتار است. بدون حفظ و پايداري و تسجيل هويت اسلامي-ايراني و بدون عدالت،امنيت يا امنيت پايدار به دست نمي آيد. صلح و جنگ هم بايد عادلانه و توسعه و پيشرفت هم بايد عادلانه باشند و دولت ها با ظلم نمي پايند.