حكمراني خوب و زندگي روزمره در ايران: ضرورتي مغفول در الگوي پيشرفت ايراني–اسلامي

حكمراني خوب از جمله مباحثي است كه بهطور مستقيم اثرات سياستهاي رسمي و عملكردهاي هيئت حاكمه در حكومت در سياست را در زندگي مردم و معضلات جامعه انساني نشان ميدهد. زندگي روزمره نيز حوزهاي از هستي انساني و اعضاي جامعه را در بر ميگيرد كه جنبهي مشترك زيست جمعي و فردي ما را در بر گرفته و واضحترين، مستقلترين، واقعيترين و و غير قبال خدشهترين اطلاعات را از مسائل و معضلات عمده آشكار ميكند. بنابراين اين دو حوزه ربطي مستقيم به يكديگر دارند و عملكرد هيئت حاكمه در شيوه و كيفيت حكمراني بر روندهاي زندگي روزمره اثر گذاشته و بهطور مستقيم براي همگان آشكار ميشود. بدين ترتيب، بهترين اطلاعات را براي شناسايي معضلات و نيازهاي فوري براي طراحي الگوهاي بومي و دروني پيشرفت و توسعه ميتوان از شيوههاي حكمراني و مشكلاتي يافت كه در متن زندگي روزمره، به واقعيترين شكل ممكن، يافت ميشوند. در اين چارچوب، پرسش محوري اين متن اين است كه چگونه وضعيت حكمراني در ايران بر زندگي روزمره، در جهت شكلگيريِ الگوي بوميِ تحول و پيشرفت، و نگرش آنان نسبت به دولت اثر ميگذارد؟ عمدهترين پاسخ ما نيز اين بوده است كه مطابق شاخصهاي حكمراني خوب عملكرد و كارآمدي دولت ايران در سالهاي گذشته بر كيفيت زندگي مردم ايران تأثيرات منفي و سو چشمگيري، بهخصوص در شيوهي مديريت و سيستم اداري، داشته است و شايستگي افراد در كسب مناصب حرفهاي، رقابتهاي عادلانه و حرفهاي، عدالت اجتماعي و مكانيسمهاي حل و فصل منازعات اجتماعي و سياسي را به شدت تحليل برده است. اين امر سبب نگرش غيرخوشبينانه مردم، آسيب ديدن كارآمدي و شايد مشروعيت و در نهايت آسيبزايي در روزمرهترين و ملموسترين ابعاد زندگي ايرانيان شده است.