بررسي نمودهاي معماري بومي پايدار در معماري مازندران

باگذشت چندين دهه از مطرح شدن معماري بومي پايدار در عرصه معماري، مجامع مختلف ملي و بين‌المللي راه كارهاي متعددي براي تكامل آن ارائه نموده اند. معماري پايدار با رويكرد حفظ انرژي هاي طبيعي، كاهش استفاده از سوخت‌هاي فسيلي و همزيستي با محيط و اقليم مدنظر طراحان و فعالان عرصه معماري قرار گرفته است. اندكي تأمل در معماري پايدار و اصول آن ما را به معماري بومي و سنتي اين سرزمين خواهد رساند، چرا كه معماران اين سرزمين در اقليم هاي مختلف توانسته‌اند بيشترين هماهنگي را با محيط ايجاد كرده و با استفاده از محدوديت ها و امكانات، شرايط زيستي مناسبي را براي كاربران فراهم سازند. معماري مازندران يكي از نمونه هاي موفق معماري بومي است و چنان باظرافت با طبيعت درآميخته است كه گويي جزئي از بستر و محيط طبيعي است. اين درآميختگي با توجه به قابليت ها و همچنين محدوديت هاي آن باعث همسو شدن معماري بومي مازندران و معماري پايدار شده است. چنان كه تميز دادن آنها از هم بسيار دشوار مي‌نمايد اگرچه معماري بومي در زمان و مكان خودش پايدار بوده و تقليد صرف از آن نيز امري بيهوده است. در اين پژوهش شناخت و استخراج ويژگي هاي نهان معماري پايدار در معماري بومي مازندران مدنظر مي‌باشد لذا سعي شده است مؤلفه‌هاي تأثيرگذار اين نوع معماري تدقيق و شناسايي و پس از بررسي متون و نظريه‌هاي نظريه‌پردازان به رابطه بين نمادهاي معماري بومي و معماري نوين با رويكرد پايداري پرداخته و درنهايت با استفاده از شيوه مبتني بر مطالعات كتابخانه اي و رويكرد توصيفي نتايج به دست آمده از اين پژوهش به روشن شدن اصول پايدار نهفته در معماري مازندران منجر مي‌گردد. هدف و ضرورت اين تحقيق، توجه به معماري بومي و شناساندن نمودهاي معماري پايدار مي-باشد، چرا كه توجهي دوباره را به معماري بومي معطوف نموده و از طريق آن معماري را به مباحث روز بين‌المللي نزديك خواهد كرد.