ذخيره ميگو و ميزان مجاز برداشت در استان هرمزگان

معمولاً جمعيت ميگوها در زيستگاه از يك كوهورت (گروه هم‌زاد) اصلي تشكيل شده است. نسل سال بعد ميگوها نيز از تخم‌ريزي همين كوهورت به وجود مي‌‌آيد. توده زنده ميگو داراي يك قله نسبت به زمان است و اتفاقاً تاريخ مناسب شروع فصل صيد ميگو مي‌‌بايست در زماني باشد كه اين قله تقريباً در مركز فصل صيد قرار بگيرد. اما متاسفانه در اين مورد يك مشكل اساسي وجود دارد و آن زمان تخم‌ريزي ميگو (كه نسل سال بعد ميگو را مي‌‌سازد)، پس از زمان صيد واقع مي‌‌گردد. ميگوها در زمان تخم‌ريزي به‌طور متوسط در سايز 34 ميلي‌متر (طول كاراپاس) يا حدود سن 12 ماهگي در زمستان است، در صورتي كه فصل صيد حدود چند ماه زودتر و در سايز 28 ميلي‌متر (طول كاراپاس) يا حدود سن 8 ماهگي ميگوها اتفاق مي‌‌افتد. در حقيقت ميگوها ابتدا صيد مي‌‌شوند و سپس فرصت توليدمثل به‌دست مي‌‌آيد و اين بزرگترين چالش صيد بوده است. در حقيقت چنانچه هدف بهره‌برداري ميگو بيشترين توليد پايدار باشد بايد قسمتي از ذخيره باقي گذاشته شود تا پس از چند ماه به ميگوهاي مولد تبديل شده و با تخم‌ريزي خود جمعيت سال آينده را توليد نمايند. اما سوالي كه مطرح است اين بوده كه چه ميزان بايد برداشت گردد تا ذخيرۀ خوبي از مولدين باقي بماند. در حقيقت رابطه بين حجم مولدين و ذخيره سال بعد (Spawning-stocks-Recruitment Relationship) ناشناخته مانده است. در مدل ساختار سني (Age structure Model) براي ذخيره ميگو كه با لحاظ نمودن سري‌هاي زماني و ضرايب رشد (K) و مرگ و مير (M) به اين نتيجه رسيد كه چنانچه صيد 80 درصد توده زنده ميگو مديريت گردد و ميزان بقاء ميگوها به 20 درصد پس از فصل صيد مي‌‌رسد. با توجه به ميزان مرگ و مير طبيعي بالاي ميگو، ميزان بقاء در زمان تخم‌ريزي به حدود 5 درصد خواهد رسيد. مديريت صيد ميگو كه از حدود سال 1370 توسط موسسه انجام‌گرفته است تجربه‌خوبي از استفاده از اين نسبت در تعيين ميزان مجاز برداشته است و نشان داده كه اين نسبت مي‌‌تواند ذخيره خوبي از مولدين را براي احياء نسل سال آينده محيا نمايد. امروزه نيز سعي مي‌‌گردد اين نسبت در صيد ميگو از ذخيرۀ اصلي حفظ گردد. به‌طوري كه هر ساله با احتساب اين نسبت ميزان مجاز برداشت به شيلات استان اعلام مي‌‌گردد.