بررسي چگونگي به كار رفت مسنداليه به عنوان يكي از مقاصد اصلي علم معاني در باب اول گلستان

بررسي‎ها نشان مي‎دهد كه تا به حال، تحقيقات زيبايي‌شناسي انجام گرفته در كتاب‌هاي فارسي، اغلب در شعر و متون نظم بوده و محققان از پرداختن به اين مهمّ در كتب منثور فارسي بويژه در بخش معاني، طفره رفته‌اند؛ از اين رو ظرايف و نكات بلاغي تعداد زيادي از متون منثور فارسي از جمله گلستان سعدي، آن گونه كه شايد و بايد نشان داده نشده است و اگر هم در اين مورد كاري انجام گرفته بيشتر در بيانِ بيان و يا در بدايعِ بديع بوده نه علم معاني و مباحث مربوط به آن. اين وضعيت در شرايطي است كه تحقيقات سبك‌شناسي و ادبي انجام گرفته نشان مي‌دهند، اغلب كتب منثور ما از جمله كتاب وزين «گلستان سعدي» به دليل كاربردهاي بديع و زيباي موارد بلاغي، به طور اعم و موارد مطرح در علم معاني به طور اخص، به گونه‌اي به نظم نزديك شده‌اند كه صفت شعر منثور را زيبنده خود نموده‌اند. اين مطالعه با بررسي يكي از مقاصد علم معاني، يعني؛ احوال مسنداليه در باب نخستين كتاب گلستان، با روش تحليل محتوا، توانست نشان دهدكه چگونه نويسنده با به كارگيري حالات گوناگون مسنداليه به هنر نمايي پرداخته و با آن حالات، معاني و مقاصد ثانوي را منظور نموده است.