نشانه‌شناسي ارتباطات غيركلامي در گلستان سعدي

ارتباط يعني داد و ستد پيام و معنا در حالتي كه هر دو فرستنده و گيرنده‎ي پيام، درون‌مايه‎ي يكساني از آن دادن و ستاندن در بيابند كه در نبود اين حالت، ارتباط را ناكارامد و ناشدني مي‌شماريم. مهمّ‌ترين و شناخته‎شده‌ترين ريخت ارتباط گفت‌وگوست كه آن را در دانش ارتباطات ارتباط گفناري يا كلامي مي‎شناسند. اين گونه از ارتباط كه در ادب و گفتار پارسي‌گويان در پرمايه‌ترين و پرارج‎ترين شكل خود نمود يافته است، بر اهل دانش و واكاوندگان ژرفناي زبان دري پوشيده نيست. آنچه درين گفتار بيان و اشاره به آن شده بخشي از ارتباط است كه با گفت‌وگو به معناي كلام برآمده از زبان سر وكار دارد. ارزندگي اين گونه از ارتباط در همدلي است. يعني همان برقراري ارتباط ژرف و پر معنا بدون بهره‌گيري از ابزار زبان و واژگان كه موضوع اين بررسي است. اهميّت بازشناسي نمادهاي ارتباطات ناكلامي در آثار پيشينيان در اين كه امروزه براي شناختن بستر فرهنگي و باورهاي مردم؛ دانش‌هاي مردم‌شناسي، جامعه‌شناسي، قوم‌نگاري، ارتباطات و ... براي از ميان بردن هرگونه تعبير نادرست و ناداوري درباره‌ي كردار و كنش‌گري مردم هر گوشه‌ي جهان، بيشترين بهره را از بررسي زبان رفتار مي‌برند. منظور از اين نوشتار، بيان آگاهي ژرف استاد سخن سعدي، از اين دانش امروزي و جهاني (علم ارتباطات)در سده‌ي ماست كه به همين نام خوانده مي‌شود.