روابط انسان و طبيعت درگذر تاريخ

محيط‌زيست مجموعه نظام زيستي زمين است و هدف از حفاظت آن جلوگيري از بي‌نظمي و تخريب جهان هستي و جلوگيري از هرگونه اختلال در طبيعت و تعرض به قوانين حاكم بر آن است. بشر امروز به همراه پيشرفت باعظمت در تكنولوژي همواره از طبيعت فاصله مي‌گيرد درحالي‌كه هرلحظه در آغوش اين طبيعت زندگي مي‌كند نسبت به آن بي‌توجه است و يا با افكاري نادرست به آن مي‌انديشد. جنگل‌ها قبل از پيدايش بشر ولي بيابان‌ها بعد از تشكيل جامعه بشري به وجود آمده، جنگل‌ها رية زمين، مادر چشمه‌ها و رودخانه‌ها است. نظري بر روابط انسان‌ها با طبيعت در دوران گذشته نشانگر آن است كه انسان‌هاي اوليه برده طبيعت بودند ولي با گذشت زمان به فرمانرواي كل تبديل شدند و هرچه بيشتر در مغلوب كردن آن كوشيدند، غافل از اين بودند كه در طبيعت نيز قانون قصاص موجود است. در دوران‌هاي قديم انسان در مقابل طبيعت عاجز بود و احساس ناتواني مي‌كرد و او را سجده هم مي‌نمود و به قدرت و عظمت آن حسد مي‌برد. علوم انساني در دوران بسيار قديم سعي در درك جهان هستي مي‌كرد و آن را به‌مثابه يك ارگانيسم واحد به‌حساب مي‌آورد. يونانيان قديم كه به تحليل و تقسيم طبيعت نپرداخته بودند او را مانند يك‌تن واحد به‌حساب مي‌آوردند و اين طرز تفكر امروز هم خودنمائي مي‌كند. آن‌ها نتوانسته‌اند و يا نخواستند كه روابط پديده طبيعت و تركيب آن را تحليل نمايند. روند اساسي تغييرات در محيط اكولوژيكي كره زمين با توجه به پژوهش‌هاي انجام‌شده در جهان، نشانگر آن است كه تغييرات بنيادي و سريع در بيوسفر در شرايط كنوني زائيده فعاليت بشر زادي است.