معرفي كنوانسيون هاي تغييرات اقليمي و مفاد آنها

در دهه‌هاي اخير پديده تغيير اقليم به عنوان نگراني اصلي جوامع جهاني مطرح شده است. افزايش جمعيت و نياز به انـرژي سبب افـزايش شديد موادي همچون دي‌اكسيدكربن در جو شده است. اين تغييرات موجب دگرگوني شـرايط آب و هوايي و سبب ايجاد پديده تغيير اقليم به دليل افـزايش گازهـاي گلخانـه‌اي در جو مي‌شود. به واسطه توسعه صنعتي و كشاورزي و بهره‌‌برداري گسترده از منابع طبيعي و تخريب محيط‌زيست درجهان، جوامع بين‌الملل براي ارايه راه‌حل مناسب براي رسيدن به توسعه پايدار، اقداماتي را در جهت پيشگيري از اين مشكلات انجام داده‌اند، از آن جمله تدوين كنوانسيون‌هاي مختلف تغييرات اقليمي است كه پيمان بين‌المللي مهم زيست محيطي در جهت كنترل و تثبيت انتشار گازهاي گلخانه‌اي هستند و چارچوب‌هاي لازم براي همكاري‌هاي بين‌المللي را فراهم مي‌كنند. اجراي اين كنوانسيون‌ها مي‌تواند نقش عمده‌اي در مسئوليت‌هاي مشترك اما متفاوتي كه براي كشورهاي عضو در نظر گرفته است، در جهت اهداف توسعه پايدار باشد. ايران به عنوان يكي از اعضاي اين كنوانسيون‌ها در راستاي عمل به تعهدات خود طرح‌هاي توانمندسازي را با كمك تسهيلات جهاني محيط‌زيست و دفتر عمران ملل متحد تهيه كرده است. با توجه به اينكه در حال حاضر در ايران وابستگي به سوخت فسيلي وجود دارد و در منطقه خشك و نيمه خشك جهان قرار دارد داراي اكوسيستمي آسيب‌پذير و شكننده بوده و از اين‌رو لازم است كه اقدامات بهينه‌سازي مؤثري در كشور انجام شود. نظر به اهميت اين موضوعات، در مطالعه حاضر ضمن مروري بر تغييرات آب و هوا، نحوه شكل‌گيري كنوانسيو‌ن‌هاي مختلف تغيير اقليم، اهداف و تعهدات كشورها در قبال آنها و نيز وضعيت اين كنوانسيون در ايران مورد بحث و بررسي قرار مي‌گيرد.