رهيافتي زبان جامعهشناختي بر بازيهاي زباني توسعۀ ژاپني

اين نوشتار، توسعه را همچون امري زباني، و در نتيجه كنش)هاي( معطوف به توسعه را نيز گونهائي بازي زباني با صوري متكثر تلقي نموده است. زبان، جوهرة فرهنگ و زبان مادري جوهرة انسانيت )انسان بودن( انسان است. با چنين پتانسيلي كه مطالعات تجربي ديرينهشناختي، انسانشناسيزيستي، زبانشناسي و جامعهشناسي مؤيدي بر آن است؛ هر امر انساني، بنيادي زباني داشته و در بياني شفافتر، هر امر انساني، امري زباني است. خارج از زبان، براي انسان، حياتي انساني قابل تصور نيست. در سپهر چنين معرفتي، سخن از نقش زبان در توسعه، بياني نارسا به نظر ميرسد. از اينروي نوشتار حاضر از منظر جامعهشناسي پستمدرن و با تأسي از هايدگر،كه گفت: زبان، خانه هستي است ؛ زبان را خانه توسعه ميداند. توسعه و توسعه- نيافتگي ذاتي يك زبان خاص نيست. هر زباني، شكلي از بازي)هاي( توسعه را بالقوه در نهاد خود دارد كه؛ فعليتيابي آن رهين نحوة بودني است كه فرهنگ)بازيهاي درونزباني( و بازيهاي ميانزباني)ميان فرهنگي( خانة هستيبخش آن خواهد بود.اين نحوه بودن، الزاماً، بودني غربي و مدرن نبوده؛ و توسعه نيز، الزاماً امري مبتني بر مدرنيزاسيون نخواهد بود. آنچه ضرورتي ساختاري است؛ امنيت و آزادي نهادينه شده است. در اين ميان توسعه نيز سرانجام پيشامد بازيگري تصادف خواهد بود. با اين چارچوب و عناصر نظري، پژوهشگر، كلياتي از توسعه ژاپن را در زبانخانه ژاپني كنكاش نموده است. با استناداتي به ويژگيهاي معرفتي زبان ژاپني و با يافتههائي از بازيهاي زباني شركتهاي پيشرو توسعه ژاپني، از جمله دو شركت سوني و هوندا ؛ به عناصري مقدماتي ولي بس مهم، از بازيهاي درونزباني و ميانزباني دخيل در هويت توسعه ژاپني به مثابة گفتمان بديعي از بهبوديافتگي رسيده است. در فرآيند پژوهش، همخواني يافتههائي از مؤلفههاي زباني توسعه ژاپني، با مؤلفههاي زباني ترمينولوژيكي پستمدرنيته، و نظريه ماكس وبر حدس زده شد؛ تست مقدماتي اين همخوانيها، به نتايجي مثبت انجاميد. به استناد روايتهائي خرد از توسعه، در بخشي از شركتهاي ژاپني، پژوهش حاضر به طرحي درآمدوار از بازيهاي زباني توسعه ژاپني رسيده است. طراحي و اجراي حلقههاي ديگري از پژوهش در اين حوزه، تصويري واقعنماتر از بازيهاي زباني توسعه ژاپني را بازتاب خواهد داد.