بررسي رابطه بين زبانشناسي و حقوق و عناصر ساختاري زبانشناسي حقوقي

زبان و گفتار در معناي اخص خود يعني گفتار شفاهي و در معناي اعم خود به معني انتقال معنا از طريق مي باشد كه در دادگاه ها براي كشف جرم و پيگيري مجرم از زبان به كرات مورد استفاده قرار مي گيرد.نياز به فهم معنا و تجزيه و تحليل اقارير متهمان، فهم متون وكلا و قضات، آواشناسي شهادت شهود موجب گشت تا علم زبان شناسي حقوقي بوجود آيد. مي توان زبان شناسي حقوقي را مولود احساس نياز به فهم معنا در گفتار و نوشتار دانست. زبان شناسي حقوقي را مي توان به عنوان شاخهاي ميان رشتهاي از زبانشناسي و حقوق دانست كه با اهداف حقوقي موجود در نظام قضايي همراستا شده است و بر تمام شاخه هاي زبا نشناسي از جمله آواشناسي، معنا شناسي، گفتمان و ... تأكيد مي كند. مهارتهاي زبان شناسان در حوزههاي مختلف همچون تحليل گفتمان و منظور شناسي، آواشناسي و گويش شناسي ميتواند بسيار مفيد و راهگشا باشد. در كشورهاي پيشرفته زبان شناسان حقوقي با نگاه متفاوت به معنا و گفتار به عنوان كارشناس مورد توجه قرار ميگيرند و در بسياري از موارد در دادگاه ها حاضر مي شوند تا در حل مسائل حقوقي به قضات ياري رساني كنند. در اين نوشتار در ابتدا ضرورت وجود زبان شناسي حقوق و پيشينه آن بررسي گشته و فوايد استفاده از آن بررسي گشته است. همچنين برخي راهكارهاي زبانشناسي در جوامع پيشرفته كه ميتوان در حقوق مدون ايران مورد توجه قرار گيرد نيز بررسي شده است.