زبان هاي بومي غرب ايران و رابطه آن با زبان پارسي

استيلاي 245 ساله اعراب و اجبار در گفتار و نوشتار به زبان عربي، يك دگرگوني تاريخي در فرهنگ، آراء، عقايد و به ويژه زبان ايرانيان به وجود آورد، زبان ايرانيان قبل از هجمه تازيان زبان فارسي ميانه بود اين زبان ريشه درفارسي باستان داشت و از شاخه غربي جنوبي دوره ميانه زبان هاي ايراني بود كه اساسا متداول در فارس و در دوره ساسانيان مرسوم بود. پس از برچيده شدن بساط تازيان زبان فارسي دري يا ديواني كه از شمال شرق ايران( شاخه غربي شمالي) آمده بود به جاي عربي نشست. در اين مقاله ضمن بررسي پيشينه تاريخي ايران و بوميان غرب ايران به سير تحول تاريخي زبان فارسي و زبان هاي بومي كنوني غرب ايران و چگونگي و ارتباط آنان با فارسي امروزي پرداخته و علاوه بر شمردن دلايل اهميت زبان هاي بومي غربي ، ضررها و لطمه هاي ناديده گرفتن آنان را مورد پژوهش و كنكاش قرار داده است و همچنين با بررسي و تطبيق واژگان، دستور زبان ومشتركات زبان فارسي دري و فارسي ميانه رايج در دوره ساسانيان به نكات ارزنده اي در ساخت و بكارگيري واژگان رو به نابودي زبان هاي بومي( لكي و لري) رسيده است.