ضرورت نگهداري از زبان و ادبيات بومي در جهت غناي فرهنگي و وحدت ملي

زبان و گويش مانند هر پديده ديگر، دستخوش دگرگوني مي شود و شكل ظاهر آن در هر دوره اي در قالب فرايندهاي كاهش، افزايش و تغيير، متفاوت به كار مي رود و اين دگرگوني اجتناب ناپذير ذخيره هاي فرهنگي موجود در آن را در پرده ابهام مي برد به همين دليل اين پديده، به عنوان محمل انتقال فرهنگ اجتماعي آحاد بشر شايسته ثبت و ضبط است. گويش مانند طبيعت، براي خود خزان و بهاري دارد و ارتباط بسياري از كلمه ها در گويش هاي كنوني در سراسر كشور با پيشينه ساختاري خود متفاوت شده است و اين گوناگوني بر حسب نيازهاي ارتباط جمعي از جمله كم كوشي و فرايندهاي ياد شده يا نظاير آن شبيه قاعده كم كوشي رخ داده است، اگرچه اين تحول لباس نويي به گفتار پوشيده و رويداد زيبايي است اما از ضرورت ثبت آن نمي كاهد. چون همه وجوه فرهنگ زندگي مردم اعصار را در گويش مي توان جست و جو نمود چنين رخدادي بايد در معرض ديد پژوهش گران عرصه هاي زبان شناسي و جامعه شناسي قرار گيرد تا زواياي تغيير پنهان نماند.