لالايي آيينۀ روح ادبيات اقليمي

در بررسي ادبيات اقليمي يا بومي، لالايي ها سهم ويژه اي دارند. نوايي كه مادران از نخستين روزهاي تولد كودك در گوش او به زمزمه نجوا مي كنند آيينۀ تمام نماي روح زندگي شرقي و ايراني عموما و بومي هر خطه اي خصوصا است. مادران؛ خواست ها، آرزوها، دعاها، ناكامي ها و خشم فروخوردۀ مردمان را تبديل به آواهاي گوش نواز كرده، همراه با اشعار حماسي گاه با ناله هاي حزن انگيز و گاه با شادماني در گوش كودكان آينده ساز فردا زمزمه نموده اند و همراه با آن گهوارۀ كودك را تكان مي دادند تا به ظاهر او را خواب كنند اما ناخودآگاهِ او را بيدار مي نمودند. اين مقاله به بررسي لالايي ها و كاركرد و جايگاه آن ها در ادبيات اقليمي خواهد پرداخت. ابتدا مضمون مشترك لالايي هاي اقليمي و سپس ساختار و فرم ظاهري آن ها مورد بررسي قرار خواهد گرفت. بديهي است تعداد مضمون هاي لالايي ها بسيار زياد است و به تعداد مادراني است كه در گوش فرزندان خود زمزمۀ محبت داشته اند، اما به دليل محدود بودن مجال مقاله تنها به تعداد كمي از بن-مايه هاي مشترك پرداخته و تحقيق مفصل تر در اين زمينه به زمان ديگري موكول شده است