تمايز جريان هجومي و جريان خطاي داخلي ترانسفورماتور قدرت با حضور محدود‌كننده جريان خطا در نقطه صفر ترانسفورماتور

خطاي فاز به زمين، محتمل ترين نوع خطا در سيستم هاي قدرت است. براي محدود كردن جريان اين نوع خطا عمدتا مقاومت زمين در نقطه صفر ترانسفورماتورها قرار داده مي‌شود. اما اين مقاومت، حساسيت حفاظت ديفرانسيل ترانسفورماتور را كاهش مي‌دهد. استفاده از محدود كننده جريان خطا به جاي مقاومت زمين، مي‌تواند يك انتخاب خوب باشد. محدود‌كننده جريان خطا، فقط براي جريان خطا‌هاي بالا عمل مي‌كند و براي شرايط نرمال، يك مقاومت ناچيز دارد. بنابراين، جريان خطا‌هاي بالا را كاهش مي‌دهد، در حالي كه حساسيت حفاظت ديفرانسيل را تحت تاثير قرار نمي‌دهد. اما ممكن است سيگنال‌هايي را كه به عنوان ورودي‌هاي حفاظت ديفرانسيل مورد استفاده قرار گيرند، را تحت تاثير قرار دهد و منجر به عمل اشتباه اين حفاظت شود. يكي از مهمترين شرايط، جريان هجومي است كه تمايز آن از خطاي داخلي دشوارتر مي‌شود. در اين مقاله، براي تمايز جريان هجومي از جريان خطاي داخلي ترانسفورماتور قدرت در شرايط حضور محدود كننده جريان خطا در نقطه صفر تراسفورماتور، از دو روش زاويه بردار گراديان و انحراف مطلق ميانگين جزئيات تبديل موجك گسسته جريان ديفرانسيلي استفاده شده است. براي ارزيابي و مقايسه عملكرد اين روش‌ها، يك سيستم قدرت نمونه با استفاده از نرم‌افزار PSCAD/EMTDC شبيه‌سازي شده و الگوريتم‌هاي معرفي شده در نرم‌افزار MATLAB پياده‌سازي گرديده‌اند.