نقد فرماليستي دماونديه بهار

نقد ادبي شناخت ارزش آثار ادبي است به گونه اي كه نيك و بد آن معلوم شود و خوانندگان به كمك منتقدان ادبي ، معيار آثار فاخر را به دست مي آورند و آثار والا را مي شناسند. تاريخ نقد فرماليستي به سال 1914 كه ويكتور شكلوفسكي در روسيه رساله اي به نام رستاخيز واژه منتشر كرد، برمي گردد. شكل (فرم) مجموعه عناصري است كه بافت و ساختار ادبي را به وجود مي آورد لذا وزن، قافيه، صامت، مصوت، هجا، صنايع بديعي و ... همه جزء شكل يك اثر ادبي هستند. در اين شيوه ، نقاد از معاني و مفاهيم چشم مي پوشد و به فرم و صورت اثر مي پردازد. ميرزا محمد تقي ملك الشعرا بهار از محدود شاعران و انديشمنداني است كه راه ترقي و پيشرفت را به استواري پيموده است و انديشه هاي روشن گرايانه او در ديوان اشعارش مشهود است. نويسندگان در اين مقاله، با بررسي بافت و ساختار منطقي و زيبا شناختي فرماليستي قصيده دماونديه ي بهار دريافتند كه محمد تقي بهار به شكل (فرم) در اشعارش توجهي ويژه داشته است و همين شكل گرايي قصيده او را ممتاز و نمونه ساخته است. شاعر با توجه به آشنايي زدايي و استفاده از صنايع ادبي ذهن مخاطب را به تلاش وا مي دارد تا گيرايي و جذابيت سخنش را دو چندان سازد.