بررسي جنبه هايي رمانتيك از زندگاني و اشعار ملك الشّعراي بهار

در ميان سرايندگان معاصر ايران، ملك¬الشّعراي بهار، جايگاه ويژه¬اي دارد. ديوان شعر او هم از آن روي كه قالب¬هاي گوناگون شعر فارسي را در خويش جاي داده و هم از آن روي كه انديشه¬هاي نوين جامعة ايران را منعكس ساخته، بسيار داراي اهمّيت است. زبان كهن خراساني بهار براي بيان انديشه¬هايي متفاوت از سنّت¬هاي شعر فارسي به كار گرفته شده و اين تفاوت ميان زبان و انديشه با مذاق هنري فارسي¬زبانان نو¬گرا چندان سازگار نمي¬افتد. در پژوهش حاضر، نگارنده پس از گفتاري دربارة زندگاني و مبارزات بهار به تأثّر او از سنّت¬هاي شعر كلاسيك فارسي و قالب¬ها و مضامين شعر وي و و ناهمگوني¬هاي مشهود در اين حوزه¬ها مي¬پردازد و جلوه¬هايي رمانتيك از زندگاني، شعر و مبارزات سياسي وي را نشان مي¬دهد. نگارنده در پايان نتيجه مي¬گيرد ساختار زندگاني سياسي ـ اجتماعي بهار، همچنين زبان و بيان وي بارقه¬هايي از رمانتيسم، مانند هيجان¬زدگي، صلح¬جويي، سنّت¬گرايي و تضاد را به نمايش گذارده¬اند.