بررسي ادبيات آييني در ديوان اشعار ملك الشعراي بهار

شعر آييني كلامي است مخّيل، آهنگين و معنوي كه به لحاظ محتوايي و مقوله هاي معنوي، متأثّر از منابع اسلامي و باورهاي ديني است. ادبيات آييني بهترين روش¬ها و دقيق¬ترين شيوه هاي صلاح و رستگاري را نشان مي-دهد چرا كه تصوير زيباي انسان¬هاي آسماني است كه راه حركت از خاك تا افلاك را پيموده اند. رسالت ادبيات آييني توصيف شخصيّت و طرح فضايل نبوي، علوي، فاطمي، عاشورايي و ديگر پيشوايان تا آخرين آفتاب پنهان امامت، حضرت مهدي موعود(عج) است؛ به همين جهت از ادبيات آييني مي¬توان به عنوان يكي از عوامل مهم تربيت و انتقال دهندۀ ارزش¬ها بهره گرفت. نگارنده در اين مقاله سعي دارد ضمن تعريف مختصري از شعر آييني و معرفي كوتاه دربارۀ شخصيّت علمي بهار، به بررسي انواع شعر¬هاي آييني موجود در ديوان اين شاعر گرانقدر بپردازد و سپس به انواع عناصر تصويرساز شعري در زيبايي¬شناسي كلام بهار مانند: تشبيه، استعاره، نماد، تلميح، حس¬آميزي و باستان-گرايي اشاره كند. روش انجام اين تحقيق، كتابخانه¬اي و در مواردي استفاده از اينترنت، و ابزار گردآوري اطلاعات، فيش است. با توجه به اين كه قلمرو شعر آييني و لزوم كاوش عميق دربارۀ آن گستردگي فراوان دارد؛ مجموعه¬اي -پيش روي مخاطبان قرار داده شده است تا با توكّل به خداوند مهربان، زمينه ¬ساز مباحث گستردۀ شعر آييني و ايجاد بستري مناسب براي پژوهشگران و علاقمندان در تداوم اين حركت و بيان آموزه¬ها و نوآوري همه جانبه قرار گيرد.