بررسي ويژگي‌هاي سبكي ادبي و محتوايي در اشعار ملك الشعراي بهار

سبك شناسي ادبيات، بخش پيچيده و ظريف و گسترده‎اي از دانش‌هاي ادبي است، كه پژوهش‌گر را به تشخيص و تميز ميان گونه‌هاي مختلف «بيان» در ادب يك ملّت و چوني و چگونگي آن‌ها قادر مي‌سازد. سبك، نمودار گزينش و تركيب شاعر و نويسنده از امكانات متعدد زباني است. از ديدگاه تكنيكي، سبك يك هنرمند چيزي نيست، جز آن شگردي كه در آن، فرم‌هاي هنري خويش را به كار مي‌گيرد. ملك الشعراي بهار (1265) آخرين قصيده سراي بزرگ زبان فارسي، سرايندۀ ترانه مشهور مرغ سحر، قصيده دماوند و... در طول عمر نه چندان بلندش به شاعري بسنده نكرد، او در عين حال روزنامه نگار، محقق ادبي، وكيل مجلس و سياست پيشه بود. جستار حاضر با رويكردي توصيفي – تحليلي به بررسي ويژگي‌هاي ادبي و محتوايي در اشعار محمد تقي بهار پرداخته است. نتيجۀ حاصل از اين پژوهش حاكي از آن است كه: اشعار بهار داراي ويژگي‌هاي سطح ادبي همانند: تضاد، كنايه، تلميح، تخلص، تشبيه و استعاره و ويژگي‌هاي محتوايي هم‌چون دفاع سرسخت از آزادي، پيوند طبيعت بي‌جان و انسان، تصويرهاي تلفيقي در محور خيال هستند. در اين ويژگي‌ها تشبيه و استعاره با طرح مسايل سياسي و اجتماعي حضور پررنگ‌تري را دارند.