بررسي تطبيقي جايگاه زن در اشعار ملك الشعراي بهار و احمد الصافي النجفي

جايگاه زن در ادبيات فارسي و عرب پيشينه‌اي درازآهنگ دارد. در روايت‌هاي گوناگون ادبي و حتي تاريخي، مي‌توان به نقش زنان در اجتماع و سياست پي برد. اين موجود لطيف توانسته با وجود ناملايمات فراوان در طول تاريخ به رشد و بالندگى رسيده و تا حدودى مقامي كه زيبنده‌ي جايگاه اوست باز يابد. در اين نوشتار با بهره‌گيري از روش توصيفي- تحليلي و به شيوه‌ي اسنادي و كتابخانه‌اي بر آن بوده‌ايم تا به بررسي تطبيقي جايگاه زن در اشعار ملك‌الشعراي بهار شاعر ايراني و احمد صافي نجفي شاعر عراقي بپردازيم. بهار از جمله شاعران مشروطه است كه پس از آشنايي مختصر ايرانيان با غرب و انديشه‌هاي مدرن، به نقش و جايگاه و هويت زنان به شكل جدي توجه نشان داده است. در سروده‌هاي وي ابياتي با مضامين تجليل از مقام زن و مادر، آموزش و علم‌آموزي زنان، احترام به حقوق زن در زندگي زناشويي، آزادي زنان، حجاب زنان، نگرش‌هاي زن ستيزانه ديده مي‌شود. احمد صافي نجفي نيز در اشعار خود نيم نگاهي به جايگاه زنان در جامعه داشته است. وي در برخي سروده‌هاي خويش مضاميني چون نكوهش علم‌آموزي زنان، زن عامل تشوش ذهن، حمايت از حقوق زنان، حجاب زنان، تقبيح حضور زنان در جامعه را بازتاب داده است.