باستان گرايي در قطعات بهار

باستان گرايي ( Archaism ) يكي از ويژگي هايي است كه سبب شده زبان شعري ملك الشعرا بهار، فاخر و با صلابت به نظر آيد؛ باستان گرايي استفاده از عناصر واژگاني و نحوي گذشتة زبان است كه در زبان روزمره رايج نيست و شاعر با به كاربستن آن، سخن را خاص و ارزشمند مي كند؛ اين روش كه نوعي آشنايي زدايي است اگر به جا و درست به كار برده شود سبب تشخّص، فخامت زبان و حفظ گنجينة لغات و اصطلاحات قديمي مي شود؛ محمد تقي بهار كه شاعر دورة بازگشت است ديوان شعري متنوعي از نظر قالب هاي شعري دارد و به دليل تدريس مداوم ادبيات كلاسيك در دانشگاه تهران، ممارست در مطالعة آثار و متون گذشته، علاقه و هوش سرشارش، متناسب با ساخت بياني شعر خويش، همواره از آركاييسم بهره برده و آن را به ظرافت تمام و در جاي مناسب خود به كار گرفته است. در اين نوشتار كه به روش كتابخانه اي و تحليل محتوي تدوين شده، باستان گرايي نحوي و واژگاني در قطعات شعري بهار بررسي شده است؛ فرض بر اين است كه اين كاربرد، زبان شعري بهار را هنرمندانه ساخته و نتيجة آن، سبب صلابت و استواري شعر بهار شده است.