بازتاب هويّت و وحدت ملي در سروده¬هاي ملك¬الشعراء بهار

هوّيت؛ يعني«شناخت از خود» و درك صحيح و درست از اين شناخت و سرمنشأ رسيدن به آن، در گروِ وحدت ملي است. شناخت هوّيت و شناخت تمدن، توأمان و مكمّلِ يكديگرند و پي بردن به عظمت اين دو، منوط به دانستن فرهنگ زندگي فردي و اجتماعي يك ملت مي¬باشد. گفتني است مانايي و پايداري تمدن و فرهنگ اسلامي و نيز دانستن و ايجاد وحدت ملي، به شناخت ظرفيت¬ها و قابليت¬هاي فرهنگي، آيين¬ها، باورها، زبان، تاريخ، اسطوره و بالاخره به هويت ملي ـ ميهني آحاد يك ملت بستگي دارد. مردم با اعتقادات و باورهاي خويش زنده¬اند و مي¬بالند. اين هوّيت و تمدن شناخت، نياز به مبلّغان و منادياني دارد تا از سرِصدق فرياد بزنند و دادِ آزادي و آزادانديشي را بدهند و در اين ميان، رسالت شاعران و گويندگان و نويسندگان به¬عنوان صاحبان خرد و انديشه و به¬خصوص خداوندگارانِ سروده¬هاي ملي و ميهني خطيرتر و سترگ¬تر است. جلوه¬هاي هويت و وحدت ملي در سروده¬هاي بهار، حس تحريك ايرانيان نسبت به وطن خود، نوع دوستي و پيمانداري، دادگري، ارج نهادن به به روايات و قهرمانان ملي تاريخ كهن ايران، مبارزه با اجانب و بيگانان و سرانجام عشق به وطن مي¬باشد. مي توان آزادي و استقلال و فرهنگ¬مداري را نيز برآنها افزود كه تمام اينها از شعرهاي بهار، به¬عنوان خاتم قصيده¬ي سرايان زبان فارسي و يكي از پركارترين شاعران دوره¬ي معاصر متبلور است. آنچه در اين جستار بدان پرداخته مي¬شود، بازتاب وحدت ملي در سروده¬هاي بهار مي¬باشد.