بررسي مختصات(زباني و ادبي) سبك خراساني در ديوان شعر ملك الشعرا بهار

سبك خراساني طبق دوره و موقعيت جغرافيايي و تقسيم بندي هاي علمي، اولين سبك شناخته شده در شعر و زبان فارسي است.اين سبك داراي مختصات ويژه اي است كه در دوره هاي بعد جز در دوره ي بازگشت تكرار نشده است. كهنگي لغات و استعمال برخي از واژه ها و نكات دستوري و نحوي كه امروزه كاربرد ندارد،از ويژگي هاي شاخص اين سبك است.شاعران خاور زمين و خراسان كنوني به دليل همان موقعيت جغرافيايي،علاقه ي وافري در به كار بردن آن مختصات دارند.قالب شعري اين سبك،قصيده است كه در شعر شاعران خراسان نمود ويژه اي دارد.در اين ميان برجسته ترين شاعر سرزمين خراسان با توجه به شواهدي كه در ديوانش وجود دارد و بسياري از ويژگي هاي سبك خراساني كه در ديوان شعر خويش لحاظ كرده و رعايت قالب عمده ي اين سبك يعني قصيده و بسامد بالاي آن،ملك الشعرا بهار است.در اين پژوهش به بررسي مختصات سبك خراساني(زباني و ادبي) در شعر بهار پرداخته ايم.