مطالعه آناتومي راديوگرافي ساختارهاي دنداني در اسب

محدوديت حركات فك در جهت Rostocaudally و همچنين دشواري در باز شدن مفصل گيجگاهي – فك پايين (Temporomandibular joint)، معاينات باليني دندان هاي حفره دهاني اسب به ويژه دندان هاي گونه اي را با مشكل روبرو نموده است از اين رو ارزيابي راديوگرافي ساختارهاي دنداني حائز اهميت مي باشد. در اين مطالعه، ارزيابي راديوگرافي دندان ها در اسب از نظر تكنيكي و تشخيصي و همچنين مقايسه آناتومي دندان ها با يافته هاي راديوگرافي انجام شده است. تكنيك هاي راديوگرافي بكار برده شده براي بررسي دندانهاي پيش، نماي جانبي (Lateral) و شكمي- پشتي (Ventrodorsal) هستند. در مورد دندان هاي نيش در نريان از تكنيك داخل دهاني (Intraoral) استفاده شده است و براي بررسي دندان هاي گونه اي از حالت گماري جانبي ((Lateral با تابش به مركزيت ناحيه اي كه اولين دندانهاي پيش آسياي(Premolar) فك بالا وفك پايين با يكديگر تماس پيدا مي كنند استفاده گرديده است كه اين نما درحيوان به حالت ايستاده تهيه مي گردد. تكنيك ديگر مورد استفاده براي بررسي دندان هاي گونه اي، حالت گماري شكمي- پشتي ((Ventrodorsal در اسب در حالت خوابيده به پشت (Dorsal recumbency) و تحت بيهوشي عمومي مي باشد. در راديوگراف هاي دندان پيش، اينفانديبولوم در نژادهاي مختلف عمق مختلفي دارد و اين دندانها در سطح لبي(Labial) بصورت محدب و در سطح زباني ((Lingual بصورت مقعر مي باشند. همچنين براي بررسي ريشه هاي دندان ها و نواحي پريودنتال از تكنيك مايل(oblique) استفاده مي شود.