بررسي نظام منطقه اي كشورهاي عضو شوراي همكاري خليج فارس

حساس اتحاد و گروهبندی منطقه ای و بین المللی بین كشورها، وجود منافع مشترك بین آنهاست. مقدم ترین انگیزهای كه كشورها را به گردآمدن در پیمان ها و اتحادیه ها، اعم از سیاسی و نظامی و امنیتی و اقتصادی ترغیب می كند، حفظ بهتر منافع در شرایط اتحاد و همبستگی و نیز كسب توان دستیابی به منافع بیشتر است. تاریخ دیپلماسی جهان در دوران معاصر آكنده از تشكیل اتحادیه های مختلف با اهداف و برنامه های گوناگون است.اعلام موجودیت شورای همكاری خلیج فارس در فوریه 1981 حاصل و برآیند طبیعی تلاش های شش كشور عربستان سعودی، بحرین ، كویت، امرات متحده عربی، قطر و عمان برای حفاظت دسته جمعی نبود. بلكه معلول تحولات شگرف اوخر دهه ی 1970 و به ویژه انقلاب اسلامی ایران كه دیدگاه تجدید نظرطلبانه داشت،است.دراواخر 1970 میلادی در منطقه خلیج فارس گردید، واین امر بیش از همه » وضع موجود « اوضاع پرتلاطم ناشی از انقلاب اسلامی ایران موجب به هم خوردن سبب نگرانی كشورهای منطقه از لحاظ امنیتی شد. با توجه به مدل نظام های منطقه ای ،كشورهای عضو شورای همكاری خلیج فارس در چه مرحله ای ار این نظام قرار قرار دارند؟ هدف این مقاله بررسی جایگاه نظام منطقه ای كشورهای عضو شورای همكاری خلیج فارس می باشد، و روش تحقیق بصورت تحلیلی توصیفی می باشد.