سالمندان، بيماريهاي مزمن و عوامل مؤثر بر آن مطالعه تجربي افراد 60 تا 74 سال ساكن در آسايشگاه سالمندان (ارم و مادر) شهر كرمانشاه

مقدمه: سالمندي مرحلهاي از تكامل انسان ميباشد. در تمامي جوامع به عنوان يك مسأله مهم مطرح ميباشد در اين مرحله بايد به توقعات و انتظارات سالمندان براي افزايش سطح سلامت و ارتقاء زندگي آنان اهميت داده شود. در كشور مان نيز با وجه به روند و هرم جمعيتي، برنامه ريزي جهت هر گونه خدمات، نيازمند شناخت نيازهاي واقعي سالمندان است. پژوهش حاضر بدنبال عوامل مؤثر بر بيماريهاي مزمن در بين سالمندان تحت پوشش بهزيستي ساكن در آسايشگاه ارم و مادر شهر كرمانشاه در سال 1390 مي پردازد. روش بررسي: اين پژوهش از نوع توصيفي - تحليلي است كه به صورت تمام شماري بر روي 238 نفر از سالمندان 74- 60 ساله ساكن در آسايشگاه سالمندان شهر كرمانشاه انجام شد. ابزار جمع آوري داده ها، يك پرسشنامه 32 سؤالي بود كه در ميان سالمندان تكميل گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمونهاي تحليلي آماري و به كمك نرم افزار Spss انجام شد. يافته ها: يافته ها نشان ميدهد مردان با 85/5 و زنان با 41/5 افراد مورد مطالعه بودند 44/5% بيسواد، 39/8% زير ديپلم،12/7% ديپلم و 7% نيز داراي تحصيلات ليسانس و بالاتر بودند. 82 درصد افراد متأهل، 3 درصد مجرد و 15 درصد بيوه بودند. 44/7% سالمندان مشكلات خواب، 23% مشكلات شنوايي، 63/6% مشكلات بينايي، 21/7% يبوست، 45/3% اختلال حافظه، 14/8% مشكلات دستگاه ادراري، 90/8% مشكلات دهان و دندان، و 43% استرس گزارش كردند. نتيجه گيري: نتايج حاكي از آن است كه اختلالات بينايي در زنان 58/9% بيشتر از مردان 41/1% بود كه رابطه معناداري بين اين دو متغير مشاهده نشد. بين جنسيت و مشكلات دهان و دندان رابطه معناداري مشاهده نگرديد. در صورتي كه بين جنسيت و اختلالات خواب رابطه معناداري وجود داشت. شيوع مشكلات ادراري در زنان با 21/2% بيشتر از مردان 13/9% بود كه اين اختلاف از نظر آماري رابطه معناداري را نشان ميدهد. لذا ارتباطي بين محل زندگي با فراواني درد مفاصل، مشكلات پا، دهان و دندان، خواب و تحصيلات مشاهده نشد ولي بين محل زندگي و اختلالات بينايي ارتباط معناداري مشاهده گرديد (p lt; 0/05) به طوري كه اختلالات بينايي در مناطق شهري 72/9% و در مناطق روستايي 27/9% بود. همچنين؛ نتايج نشان ميدهد بيماري هاي مزمن شايع در بين زنان نسبت به مردان بيشتر بوده است. به توجه به نتايج پژوهش حاضر به نظر ميرسد هر نوع برنامه درماني يا توانبخشي براي اين بيماران با با توجه به وضعيت جسمي و رواني آنها طراحي و اجرا شود.