مطالعه تطبيقي ميان برخي از الكوهاي توسعه متعارف در خصوص دو مفهوم شاخص هاي يك تعامل مناسب (كارآمدي ، هماهنگي و تداوم) و بردارهاي تعاملاتي

اگر طراح و سیاستگذار یك الگوي توسعه، همچون الگوي اسلامی ایرانی پیشرفت، اقدام به انتخاب یك استراتژي مشخص نماید، باید قادر باشد، یك ارزیابی مشخصی از روند طی شده در بستر الگوي منتخب داشته باشد. سه شاخص بهر هوري، هماهنگی و تدوام در مبادله، معیارهاي این ارزیابی می توانند باشند. یكی از مهمترین اعتباریات، كه با توجه به اعتبار تعامل، وجود آن ضروري و انكارناپذیر است، تكنولوژي هاي موسوم به بردارهاي تعاملاتی است. منظور از بردارهاي تعاملاتی آن است كه انسان ها تحت تأثیر حس استخدام و تسخیر متقابل و با توجه به اهداف و غایات انسانی، براي تعاملات خود، طیفی از روابط و تعاملات را بر اساس اصل جلب منفعت و دفع ضرر شكل م یدهندكه از مجموعه آنها به بردارهاي تعاملات انسانی یاد می شود. طیفی از روابط و تعاملات شامل رقابت، همكاري، ایثار و فداكاري و برخورد و تضاد، مبناي انتخا بهاي انسانی است. همواره به موازات بردارهاي تعاملاتی، طیفی از بسترهاي تعاملاتی و ترتیبات نهادي در هر الگو وجود خواهد داشت. در این نوشتار با روش اسنادي و كتابخانه اي، مفاهیم فوق در چهار الگوي توسعه كارآفرینی (انترپرینر) شومپیتري، توسعه متوازن روزن اشتاین، توسعه نامتوازن هریشمن و عرضه نا محدود نیروي كار لوئیس كه از استراتژ يهاي مشهور در اقتصاد توسعه متعارف است، بررسی شده و به صورت تطبیقی تبیین می شود. این نگرش تطبیقی می تواند، الگوي مناسبی براي طراحان و سیاستگذاران الگوي اسلامی ایرانی پیشرفت باشد، تا بتوانند نسبت به مهندسی نهادها در ترسیم الگو به مفاهیم فوق و نقش آنها توجه نمایند.