دلايل جواز سهوالنبي(ص) و نقد و بررسي آن

يكي از شبهه هاي وارده در باب عصمت، آيات و روايات متعدد مربوط به مساله سهوالنبي(ص) ميباشد. برخي از علما و دانشمندان سهو ونسيان را در حق نبي مكرم اسلام (ص) به هنگام عمل به احكام شرعي ودر امور عادي و زندگي شخصي جايز دانسته اند كه در صدر آنها، مرحوم شيخ صدوق و استادش ابن وليد ميباشد، اصليترين دلايل آنان آيات و رواياتي است كه در منابع شيعه و اهل سنت درباره سهو و اشتباه پيامبر)ص( در نماز و در امور عادي و زندگي شخصي وارد شده است. در حالي كه بيشتر متكلمان و دانشمندان شيعه به عصمت پيامبران از سهو و نسيان باور دارند اين مقاله به بررسي و تحليل آيات و روايات مرتبط پرداخته است و ثابت گرديده برخي ازآياتي كه ظهور در صدور سهو و نسيان پيامبر)ص( دارد در واقع تاويل و توجيه گرديده، روايات بر دو دستهاند برخي نافي سهو مطلقا و برخي ديگر مثبت سهو و نسيان كه از لحاظ سند دسته دوم ضعيف و غير قابل اعتمادند و با روايات دسته اول تعارض محتوايي پيدا مي كنند. اما چون با ادله عقلي قطعي و نتيجه مدلول آيات كريمه و قرآني مخالفاند تاب مقاومت نداشته و حسب اصول حاكمه در چنين شرايطي مردود ميشوند. لذا سخن حق آن است كه قول به جواز سهو يا اسهاء نبي مردود و پيامبر)ص( از عصمت برخوردار ميباشد