بررسي رشد مقاومت در بتن هاي سازه اي از سن 7 به 28 روزه و عوامل موثر بر آن- مطالعه موردي بتن هاي سازه اي پروژه توسعه جنوبي خط6 مترو تهران

بتن پركاربرد ترين مصالح ساختماني در ساخت و سازهاي عمراني به حساب مي رود. رايج ترين پارامتري كه در خصوص كنترل كيفيت بتن ساخته شده در اغلب يا همه پروژه ها اندازه گيري مي شود، مقاومت فشاري نمونه هاي اخذ شده از بتن تازه در تواترهاي مشخص براي هر پروژه مي باشد. در اين خصوص در سازه هاي مختلف رده هاي مقاومتي مختلف تعريف مي شود كه معمولا اصلي ترين پارامتر در تاييد آن سازه توسط دستگاه نظارت مي باشد. در پروژه ها اغلب يك يا دو آزمونه در سن 3 يا 7 روز مورد آزمون قرار مي گيرد و دو يا سه آزمونه در سن مقاومت مشخصه (28، 42 و...). همواره اين سوال مطرح مي باشد كه مقاومت فشاري كسب شده توسط بتن در سنين زود هنگام چند درصد مقاومت كسب شده در سنين مقاومت مشخصه است. در اين خصوص مراجعي مانند مبحث 9 مقررات ملي ساختمان ضرايبي را ارائه داده اند كه رابطه بين مقاومت فشاري سنين مختلف را تنها براساس نوع سيمان نشان مي دهد همچنين در برخي مقالات و مراجع روابط پيش رفته تر با درنظر گيري ساير عوامل موثر بر رشد مقاومت بتن ارائه شده است. در اين مقاله سعي شده است در ابتدا مروري بر روابط و ضوابط ارائه شده توسط ساير مراجع و مقالات انجام شود. سپس با استفاده از تعداد زيادي داده اخذ شده در شرايط مختلف دمايي و رده هاي مختلف مقاومتي كه توسط تيم آزمايشگاهي مستقر در يك پروژه در كشور ايران و با استفاده از سيمان نوع 2 اخذ شده و مورد آزمايش قرار گرفته اند، نشان داده شود كه رشد مقاومت از سنين زود هنگام به سنين مقاومت مشخصه به عوامل گوناگوني بستگي داشته و نمي توان آن را يك ضريب ثابت براي كليه بتن هاي ساخته شده حتي با يك نوع سيمان (مانند مبحث 9 مقررات ملي ساختمان ايران) در نظر گرفت.