بررسي دوام ملات‌هاي حاوي پوزولان‌ طبيعي تحت تأثير كربناسيون

دوام مصالح پايه سيماني به سبب موارد استفاده فراوان آن در صنعت ساختمان، همواره به عنوان يكي از اصلي‌ترين اجزاي توسعه پايدار زيرساخت‌ها و ساختمان‌هاي شهري شناخته شده است. يكي از راه‌هاي بهبود دوام بتن، به‌خصوص در محيط‌هاي خورنده، استفاده از پوزولان‌هاي طبيعي مي‌باشد. از طرفي امروزه با افزايش توليد گاز كربن‌دي‌اكسيد در شهرها، بررسي آثار پديده كربناسيون بر خواص دوامي بتن، ارزش روزافزوني يافته است. در اين مقاله به بررسي تأثير پديده كربناسيون بر خواص دوامي ملات‌هاي حاوي پوزولان‌هاي طبيعي پرداخته شده است. در ساخت نمونه‌ها از دو پوزولان طبيعي پوميس خاش و تراس جاجرود به عنوان مواد جايگزين سيمان به ميزان 20 درصد وزن سيمان و همچنين از سه نسبت آب به مواد سيماني 485/0، 44/0 و 4/0 استفاده شده است. در اين تحقيق، آزمايش مقاومت فشاري به عنوان شاخص خواص مكانيكي و همچنين نشانگر درجه پيشرفت هيدراسيون در نمونه‌ها به كار رفته است و به منظور مطالعه خواص دوامي ملات‌ها، عمق كربناسيون، جذب آب موئينه و مقاومت الكتريكي نمونه‌ها اندازه گيري شده است. باتوجه به نتايج، استفاده از پوزولان‌هاي طبيعي سبب كاهش مقاومت فشاري نمونه‌ها و افزايش عمق كربناسيون در آن‌ها مي‌شود درحالي‌كه افزايش مقاومت الكتريكي نمونه‌ها را در پي دارد. نتايج حاصله از آزمايش جذب آب موئينه حاكي آن است كه پديده كربناسيون باعث كاهش ضريب جذب موئينگي شماري از نمونه‌ها شده اما در برخي ديگر اين ضريب را افزايش مي‌دهد. در نهايت مي‌توان اذعان داشت كه نمونه‌هاي حاوي تراس در سنين اوليه عملكرد بهتري نسبت به پوميس از خود نشان داده‌اند در صورتي كه با افزايش سن نمونه‌ها، عملكرد پوميس بهبود يافته است و انتظار مي‌رود كه با گذر زمان، عملكرد بهتري نسبت به تراس از خود نشان دهد.