واكاوي انديشه‌هاي اسطوره‌اي در تاريخ جهانگشاي جويني با رويكرد به اساطير ايراني

اسطوره شناسي دانشي است كه به بررسي روابط ميان افسانه ها و جايگاه آنها در دنياي امروز مي پردازد. اسطوره نماد زندگي دوران پيش از دانش و صنعت و نشان مشخص روزگاران باستان است. تحول اساطير هر قوم، معرف تحول شكل زندگي، دگرگوني ساختارهاي اجتماعي و تحول انديشه و دانش است. در واقع، اسطوره نشانگر يك دگرگوني بنيادي در پويش بالارونده‌ي ذهن بشري است. اساطير، رواياتي است كه از طبيعت و ذهن انسان بدوي ريشه مي گيرد. و برآمده از رابطه‌ي دوسويه اين دو است. اسطوره از اصطلاحات بسيار مهم در مباحث ادبي امروز است و با ادبيات پيوندي ديرين دارد. پژوهش در افسانه‌ها و اسطوره‌هاي ايراني و كاركرد آنها در لابه‌لاي آثار و متون كهن، از اهميت و ضرورت ويژه برخوردار است. در مقاله حاضر كه به شيوه توصيفي- تحليلي و كتابخانه‌اي صورت گرفته است، بر آن بوده‌ايم تا با بازخواني تاريخ جهانگشاي جويني، تأليف عطاملك جويني (681 ـ 623 ق) جايگاه اسطوره‌هاي ايراني را در آن روشن نساخته و كاركرد هر يك از اين اسطورها و هدف و غرض نويسنده كتاب را از ذكر آنها معلوم نماييم