تحليل هنري و زيباشناسانه ي سجع در تاريخ جهانگشا

تاريخ جهانگشا را بايد بالاترين نمونه تاريخ نويسي فني به شمار آورد كه به سياق ادبي نگاشته شده است. بيشترين كاركرد در ادبي شدن نثر جهانگشا استفاده از صناعات ادبي و به طور ويژه سجع است كه خود نمونه ي بارزي از شيوه ي زيبايي آفريني در سخن مي باشد.سجع از جمله آرايه هاي لفظي است كه آهنگي خاص به كلام مي بخشد.هم از اين روست كه در زيباشناسي آوايي نثر جايگاهي برجسته دارد بررسي مسائل زيباشناسانه درنثر فني را بايد دركاربرد سجع جستجو كرد. اين تحقيق كه به شيوه ي توصيفي – تحليلي واستفاده از منابع كتابخانه اي فراهم امده است، ويژگي هاي زيبايي شناسانه در اثررا برمبناي نوع سجع پردازي و جنبه هاي موسيقايي آن بررسي مي نمايد.