ارزيابي رفتار زيست محيطي بتن و عملكرد بازيافت آن در قالب توسعه پايدار

با توجه به گسترش و پيشرفت علم و پيدايش تكنولوژي‌هاي نوين در قرن اخير، شناخت بتن و خواص آن نيز توسعه قابل ملاحظه‌اي داشته است، به نحوي كه امروزه شاهد كاربرد انواع مختلف بتن با مصالح مختلف هستيم كه هر يك خواص و كاربري مخصوص به خود را داراست. بتن از پر كاربردترين مصالح ساختماني است و بعد از آب پر مصرف ترين مصالح مصرفي بشر مي باشد، از اين رو جا دارد توليد، مصرف، چگونگي تخريب بتن و بازگشت مواد حاصل از تخريب آن به طبيعت مورد بررسي قرار گيرد. تلاش براي كاهش نخاله هاي بتني و بازيافت بتن ميتواند كمك چشمگيري به كاهش تقاضا براي منابع و مصالح جديد نموده و به حفظ منابع طبيعي منجر شود. تخمين زده شده است كه نزديك به 150 ميليون تن قلوه سنگ براي شن و ماسه ي بتن ساليانه در ايالات متحده توليد مي شود و به مصرف مي رسد، حال اگر اين حجم بالاي مصالح سنگي مي توانست از مصالح گذشته بازيافت شود ديگر معادن شن و ماسه به سرعت رو به كاهش نمي رفت، بنابراين با وجود اينكه استفاده از بتن بجا مانده از سازه هاي فرسوده جهت توليد بتن با دانه بندي بازيافتي 1(RAC) نمي تواند باعث حفظ ذخاير و منابع طبيعي شود ولي مي تواند از هدررفتن حجم بزرگي از اين منابع خدادادي جلوگيري كرده و بستر را براي توسعه پايدار در صنعت ساختمان فراهم سازد. در اين مقاله تلاش شده است تا اثرات زيست محيطي استفاده از بتن در صنعت ساختمان و نخاله هاي به جامانده بعد از اتمام طول عمر سازه هاي بتني و در نهايت راهكارهاي استفاده مجدد از اين نخاله به عنوان سنگدانه براي ساخت بتن جديد بررسي شود.