بررسي چالش ها و پتانسيل هاي دستيابي به اهداف پايداري، از منظر رفتار محيطي

دستيابي به اهداف پايداري به معناي تعامل پوياي انسان و محيط، جز با اصلاح الگوي رفتار مضر حاكم به نفع مدل پايدار محقق نخواهد شد. رفتار پايدار، مجموعه اقدامات فرد با مسئوليت پذيري در حفاظت از هر دو محيط فيزيكي و اجتماعي تعريف مي شود كه در انزوا و به دور از متن اجتماعي تحقق نمي يابد. اجتماع محوري با ايجاد انگيزه براي افراد به سوي يك هدف مشترك، مي تواند هر فرد را به يك بازيگر در راستاي حفاظت از محيط تبديل كند. از آن جا كه بخش قابل توجهي از زندگي انسان معاصر در محيط هاي مصنوع سپري مي شود، فضاهاي عمومي در اين راستا مي توانند با ايجاد فرصت بروز رفتار پايدار براي مدل سازي و الگوسازي آن نقشي تعيين كننده داشته باشند. در اين ميان دانش روان شناسي محيطي به عنوان واسطه بين علوم رفتاري و طراحي محيط هاي كالبدي، فصل مشتركي را براي طراحي محيطي موثر براي بروز رفتار پايدار از سوي كاربران ايجاد مي كند. اين پژوهش كيفي در پي پاسخ به اين سوال كه كيفيات معماري و هم-چنين مولفه هاي روانشناسي محيطي چگونه مي توانند به ترويج مدل رفتار پايدار بيانجامند، پس از تشريح و بيان مساله بر آن بوده است تا با استخراج داده ها و اطلاعات لازم به كمك منابع كتابخانه اي و با ابزار فيش نويسي، معيارهاي رفتار پايدار را شناسايي كرده و عوامل و ابزارهاي موثر در ترويج آن را معرفي كند. سپس به روش توصيفي-تحليل محتوا، سياست ها و راهبردهاي طراحي معماري بر پايه ترويج مدل رفتار پايدار را در روند طراحي و مساله گشايي ارائه كند. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه توجه مهم در برنامه ريزي براي طراحي محيط با اين هدف، اين است كه طراحي الزاماً بايد بر مبناي روابط متقابل بين مردم، كالبد و محيط و حفظ چهار جنبه كليدي در ذهن باشد: فضا، زمان، فعاليت و روان شناسي. محرك هاي محيط بايد بر اساس شناخت صحيح فعاليت هاي ممكن، متناسب با هدف و نيازهاي كاربران طراحي شده و به آن ها براي بروز رفتار حق انتخاب دهد.