زشتي يا تجلي بدي در سيستم نمادين قرون وسطي

مفاهيم زشت و زيبا جايگاه مهمي در پيكرنگاري مذهبي در قرون وسطي دارند. در واقع آنها بازنمايي تصويري از تضاد ميان خوبي و بدي هستند. در همه‌ي بازنمايي‌هاي زشتي شاهد گسست و دوري از نمادپردازي قدسي هستيم، و همه آنها فقط در تضاد با الگوي الهي خود را نشان مي‌دهند. از طرفي ديگر، بر اساس تفكر نو‌افلاطوني مسيحي كه پيشرو و بنيانگذار مكتب رمانتيسم بود، زشت از خود زيبا هم زيباتر است. زيرا زشت بيش از زيبا ناظر بر اين است كه اشكال مشهود فقط نمادي از زيبايي كامل و نه خود آن هستند. با اين حال يك زشت مطلق هم وجود دارد كه همان نفي خداوند يعني شيطان است. هنرمندان نيز غالبا شيطان را با شكل انساني به عنوان بازنمايي بدي نشان داده‌اند. در منطق هنجاري تفكر قرون وسطايي، هرگونه تفاوت مذهبي، اجتماعي يا جادويي خود را به شكل ناهنجاري فيزيكي نشان مي‌دهد. به نظر مي‌رسد كه تفاوت فيزيكي به هرگونه تخطي از سيستم ارزشهاي شناخته‌شده جهان حماسي و داستاني شكل (استعاري) مي‌دهد. براي مثال در ذهنيت قرون وسطي، چون كوتوله زشت است پس ناهنجار است. گويي وجود او اشتباه طبيعت است و بدين ترتيب هاله‌اي شوم و منفي به خود مي‌گيرد. در قرون وسطي تساوي ميان فيزيك هماهنگ و اخلاق بي‌نقص هم بدين ترتيب وجود داشته و هم به صورت عكس آن. در اين مقاله سعي خواهيم كرد تا با استفاده از نمونه تصاوير بد زشت در ادبيات به پيامدهاي نمادين رابطه خوب-بد در سيستم قرون وسطي بپردازيم.