مباني نظري و اجرايي عناصر تزييني طاقي معماري اسلامي

معماري ايراني و اسلامي از پديده‌هاي متعدد وابسته به معماري خصوصاً عناصر تزييني طاقي برخوردار است. عموماً عناصر طاقي معماري از فلسفه، حكمت، اصول و به خصوص هندسه بهره‌مند مي‌باشد. عناصري كه ريشه در اصول يكديگر دوانيده است. اما خلاقيت در شيوه‌هاي اجرايي هر عنصر در عنصر ديگر اما با تفاوت‌هاي زيبا و خاص در خود جاي داده‌اند. براي مثال: هنر رسمي‌بندي با آلاتي چون گوش فيل، سوسن، نيم سونس، پا باريك، ترنج، شمسه و... با استفاده از اجراي مصالح كاشي و... پوشش‌هاي تزييني كاذب و غيركاذب دل‌پذيري را براي محراب، غرفه، ايوان، صفه، گنبدخانه و ... به وجود آورده است و مادر هندسه ساير عناصر طاقي تزييني شده است. كاربندي با رسمي بندي تفاوت چنداني ندارد. اما بجز آلات ذكر شده رسمي از ديگر آلاتي چون«سينه فخري جمع و باز،هفتي، زيرهفتي، سنبوسه و... و خورشيدي با پره‌هاي متعدد كه اساس كاربندي‌ها را از پَره‌هاي شمسه براي دهانه‌هاي مياني و... چه زيبا به وجود آمده است. روش جمع‌آوري مطالب در بخش نظري از مطالعات كتابخانه‌اي و منابع موجود در زمينه استفاده شده است و روش پژهش به صورت تجربي- توصيفي است. عنصر طاقي تزييني معماري اسلامي ايران را سبب شده كه ريشه اين هنر سبب توجه و استفاده آثار معماري اسلامي جهان اسلام واقع شده است و به خصوص مورد توجه بزرگ معماران عالم مي‌باشد.