ارزيابي شيوه هاي اسكان موقت پس از زلزله بر مبناي معماري پايدار

سكونت يافتن امري ضروري براي انسان است تا آنجا كه گردانندگان جوامع مختلف تلاش مي كنندد تا با فراهم كرد تسهيلات لازم امكان دستيابي به آن را براي همگان فراهم كنند. اسكان موقت پس از زلزله نيز يكي از همين شرايط است. با توجه به شدت تخريب ايجاد شده درساختمان ها پس از زلزله، آن ها رابه مكان هايي ناامن براي ادامه ي زندگي تبديل مي كند. بازسازي هم نياز به زمان مشخص و معيني دارد وتا آن زمان ،بازماندگان نيازبه مكان موقت براي اسكان دارند. با توجه به حجم بالاي مورد نياز سكونتگاه در آن بازه كوتاه زماني ،از طرف برنامه ريزيان گزينه هاي متعدداسكان موقت پيشنهاد و اجرا مي شود . در اين تحقيق پس از بررسي و آشنايي اجمالي با اصول معماري پايدار و جايگاه و ارتباط آن با اسكان موقت، چهار زلزله مهم : رودبار و منجيل (1369) ، بم (1382) ،ورزقان(1391)، سرپل ذهاب(1396) مورد بررسي قرار گرفته ، ضمن معرفي اجمالي اسكان موقت در اين چهارواقعه طبيعي ، قياس تطبيقي بين شرايط معماري پايدار با اسكان موقت انجام و نتيجه گيري شده است.