نقش عوامل طراحي پياده راهها در بهبود كيفيت فضاهاي شهري (با تاكيد بر تعاملات انساني)

پياده روي همواره يكي از مهمترين راهكارهاي ارتباط انسان با محيط، كشف ارزشها و جاذبه هاي آن و برقراري تعاملات اجتماعي بوده است و پياده راهها به عنوان بستري كه ميتوانند باعث بروز اين ارتباط و تعاملات شوند داراي نقش اجتماعي پررنگي به عنوان يك فضاي شهري هستند. در سالهاي اخير گسترش سريع و بي رويه شهرها بدون توجه به كيفيتهاي مطلوب و مورد نياز محيط، باعث بروز مشكلاتي چون عدم سرزندگي فضاها، آلودگي محيط، نا امني مسيرها، ترافيك زياد و از دست رفتن كيفيت مطلوب فضاهاي شهري و بالاخص پياده راهها كه در گذشته بستري براي شكل گيري حيات مدني شهرها و برقراري تعاملات اجتماعي بوده اند گرديده است كه در نتيجه آن كاهش تحركات پياده و در پي آن كاهش حضور مردم در فضاهاي شهري مشاهده مي شود. از اين رو بررسي عواملي كه بتواند در بهبود كيفيت پياده راهها به عنوان بستري براي ايجاد تعاملات انساني مطلوب كمك نمايد حائز اهميت است. هدف از اين مقاله شناخت ويژگيهايي است كه ميتوانند در كيفيت طراحي پياده راهها و مناسب سازي آن ها براي اقشار مختلف اجتماعي اعم از گروههاي سني و جنسي مختلف و همچنين كم توانان و معلولين موثر باشند. به نظر ميرسد وجود عواملي چون دسترسي پذيري مناسب، خوانايي، زيبايي، برقراري امنيت، حضور پذيري و ايجاد مشاركت همگاني ميتواند در دستيابي به اهداف فوق موثر باشد. اين تحقيق از نوع كيفي است و با روش توصيفي و تحليلي و با استفاده از مطالعات اسنادي سعي در اثبات فرضيه هاي فوق نموده است. در نهايت طي چند گام با بررسي ديدگاه صاحبنظران اين حوزه و تحليل مولفه هاي موثر مطرح شده در نمونه هاي مطالعاتي و اجرايي درستي فرضيه هاي اوليه به اثبات رسيد.