بررسي نقش زمينه گرايي در ارتقاي كيفيت گردشگري در سواحل مجاور بافت هاي تاريخي (مطالعه موردي : ساحل بافت تاريخي بوشهر)

سواحل از جمله فضاهاي پرمخاطب هستند كه تعاملات اجتماعي در آنها همواره مشاهده مي شود . بافت هاي تاريخي نيز بدليل يادآوري فرهنگ و تاريخ گذشته ساكنين آن و حس خاطره انگيزي ، از اهميت بسياري برخوردارند و همواره مخاطبان خاص خود را دارند. سواحل مجاور بافتهاي تاريخي ارزشمند بدليل دارا بودن همزمان پتانسيلهاي لازم براي جذب گردشگران مورد توجه هستند. بررسي چگونگي ارتقاء كيفيت هاي محيطي در سواحل مجاور بافت هاي تاريخي با توجه به زمينه هاي كالبدي ، تاريخي ، فرهنگي – اجتماعي موجود با هدف توسعه گردشگري مورد توجه اين پژوهش است. پژوهش حاضر از نوع تحقيقات توصيفي – تحليلي است و از جهت هدف پژوهش كاربردي است. اين تحقيق در چارچوب نظري با استفاده از روش اسنادي و كتابخانه اي بررسي شده و جمع آوري اطلاعات ميداني آن به صورت پيمايشي صورت گرفته است.تعداد نمونه ها بر اساس فرمول 384 نفر برآورد گرديده كه با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي و در دسترس انتخاب گرديده اند. يافته ها نشان دادند كه مي بايست كيفيات محيطي سواحل مجاور بافت تاريخي را با توجه به زمينه موجود و همچنين توجه به اقليم خاص منطقه و هويت ساحل آن اجرا كرد بطوريكه علاوه بر اينكه متناسب با فرهنگ و شيوه زندگي ساكنين و برطرف كننده نيازهاي ساكنين باشد. موجب جذب گردشگر از ديگر نقاط كشور نيز شود. نتايج بدست آمده نشان داد كه اجراي كيفيات محيطي سواحل مجاور بافت تاريخي با توجه به زمينه تاريخي ارزشمند موجود و توجه به فرهنگ و اقليم و افزايش كيفيت آنها و هم چنين كمك به رفع نيازهاي استفاده كنندگان باعث افزايش كارايي سواحل و جذب گردشگر مي شود.