نقش فضاي سبز در ساختمان هاي بلند با توجه دوباره به طبيعت

در دوران معاصر با توجه به ارزش مادي زمين اختصاص فضايي به حياط،براي انسان مادي متجدد مقرون به صرفه نيست. به دليل ازدياد جمعيت ،انسان ناگزير به سكونت در آپارتمان و برج شده است. جدا شدن فضاي سكونت يا كار انسان ها از زمين و استقرار در ارتفاع، مشكل كمبود زمين را در شهرهاي بزرگ را حل كرده است؛اما به همان اندازه انسان را از طبيعت و زمين دوركرده است.انسان نياز دارد هرچه بيشتر فضاي زندگي خودرا مخاطب قرار دهد، آن را از خود بداند .پيشرفت و توسعه فناوري و تخصصي تر شدن علوم مختلف همچون معماري در كنار مسايل مربوط به روانشناسي محيطي از جمله عواملي هستند كه بر آسايش و آرامش انسان تاثير مي گذارند. اين مقاله از يك طرف با هدف توجه به طبيعت و قابليت هاي نهفته در آن و از طرف ديگر با توجه به جايگاه مهم خانه در شكل گيري كيفيت معنايي زندگي انسان.به جايگاه طبيعت در معنادهي و ايجاد حس تعلق به مكان و عوامل و شرايط نتيجه بخشي حضورطبيعت بر تحقق تعلق مكاني در محيط هاي مسكوني ايران پرداخته است .طبيعت و عناصر طبيعي با قابليت فعالسازي تمامي حواس و پاسخ گويي به فعاليت هاي عملي و نيز به لحاظ وجود وجوه معنايي عاطفي در پيشينه ذهني ادراكي انسان از متغيرهاي مهم در ادراك و تعلق مكاني است.