بازآفريني شهري در بافت‌هاي تاريخي مبتني بر توسعه گردشگري شهري

بافت قديمي و كهن شهرها به واسطة قدمت و وجود عناصر با ارزش تاريخي، موقعيت مناسب ارتباطي، قرارگيري بازار اصلي شهر و قلب تپندة اقتصادي در آن داراي ارزش و جايگاه منحصر به فردي در ساختار فضايي و كاركردي شهر مي‌باشد. با اين حال امروزه اين بافت‌ها با مسائل و مشكلات متعددي از جمله عدم تناسب كالبد و فعاليت، كاربري‌هاي ناسازگار و جاذب ترافيك، عدم تعريف سلسله مراتب دسترسي مناسب در اين بافت‌ها، خالي شدن بافت از سكنه اصلي و استقرار مهاجران، از بين رفتن هويت تاريخي و حس تعلق ساكنان به بافت، نبود فضاهاي عمومي و كاركردي مناسب در بافت و وجود ناهنجاري‌هاي اجتماعي و فرهنگي متعدد مواجه هستند. بازآفريني شهري در حال حاضر به عنوان يكي از جديدترين رويكردهاي مواجه با بافت‌هاي تاريخي مطرح مي‌باشد و يكي از راهكارهاي مهم، استفاده از گردشگري شهري براي رسيدن به بازآفريني و بهبود شرايط بافت‌هاي تاريخي است. از اين رو در اين مقاله سعي شده با استفاده از روش كتابخانه‌اي و اسنادي، مباني نظري مربوط به بازآفريني شهري و گردشگري شهري بررسي و تاثيرات متقابل اين دو بر هم بيان گردد و در نهايت با استفاده از تحليل مطالعات انجام شده، استراتژي‌هاي تاثيرگذار در جهت بازآفريني بافت‌ها بر اساس گردشگري شهري بيان مي‌گردد.