پايداري محيطي معماري خانه هاي سنتي كرمان در اقليم گرم و خشك ايران

همواره اقليم نقش به سزايي در شكل گيري شهرها و به تبع آن معماري داشته است. بطوريكه عوامل اقليمي تأثير مستقيمي در شكل گيري معماري بومي مناطق مختلف داشته است. اين مسئله خصوصاً در اقليم گرم و خشك كه بخش عمده اي از سرزمين ما را تشكيل مي دهد با توجه به محدوديت هاي اقليمي ايران داراي اهميت فراوان مي باشد. در ميان گونه هاي مختلف معماري مربوط به اقليم گرم و خشك، خانه به عنوان سكونت گاه انساني از جايگاه ويژه اي برخوردار است. هدف اين پژوهش، بررسي تدابير پايداري محيطي و اقليمي در طراحي خانه هاي اقليم گرم و خشك ايران است به اين معني كه تا چه حد با اصول پايداري محيطي مطابقت دارند. محدوده كالبدي اين مطالعه، از انواع بناها، معماري مسكوني يعني خانه هاي سنتي در استان كرمان، انتخاب شده و مورد بررسي قرار گرفته است. بازه زماني اين بناهاي مسكوني دوره قاجاريه مي باشد. روش تحقيق حاضر، از منظر هدف در حوزه پژوهش هاي كاربردي قرار مي گيرد. همچنين از دو روش تحقيق تاريخي كه به درك و مطالعه سير تاريخي رويددهاي گذشته پرداخته و روش تحقيق توصيفي كه به شرح اجزاي موقعيت مكاني يا شرايط محيطي پرداخته است. ابزار گردآوري داده ها روش كتابخانه اي، مشاهده و برداشت ميداني و حضوري است. براي تجزيه و تحليل داده ها از شيوه توصيفي و مقايسه اي استفاده شده است. يافته هاي تحقيق نشان داده خانه هاي سنتي در اقليم گرم و خشك استان كرمان تا حدود زيادي با تدابير پايداري محيطي مطابقت دارند.