بهره‌گيري پايدار از انرژي‌هاي تجديدپذير در ساختمان به منظور تحقق توسعه پايدار

محدود بودن منابع انرژي فسيلي و افزايش آلودگي‌هاي زيست‌محيطي ناشي از آن‌ها، توجه بيش از پيش به انرژي‌هاي تجديدپذير را بر همگان روشن ساخته است. با توجه به برخورداري از پتانسيل مطلوب انرژي‌هاي تجديدپذير در كشور، با بهره‌گيري از اين منابع ارزشمند مي‌توان در جهت اهداف توسعه پايدار گام برداشت. اين مقاله با مرور اسناد و منابع كتابخانه‌اي به معرفي مفاهيم توسعه پايدار و معماري پايدار پرداخته و لزوم بهينه‌سازي مصرف انرژي و بهره‌‌گيري از انرژي‌هاي تجديدپذير را مطرح مي‌كند. ميانگين مصرف ساليانه انرژي در ساختمان‌هاي ايران، بيش از دو برابر مصرف كشورهاي اروپايي در شرايط مشابه است و همين امر سبب شده به تازگي بهينه‌سازي مصرف انرژي در بخش ساختمان، اهميت پيدا كرده و اقدامات اوليه‌اي در اين راستا آغاز شود. پس از آشنايي با انواع انرژي‌هاي تجديدپذير و بررسي فرصت‌ها و چالش‌هاي استفاده از اين منابع در ايران، مشخص گرديد كه استفاده از منابع انرژي تجديدپذير در ساختمان‌ها تاثير بسزايي در بهينه‌سازي مصرف انرژي و كاهش اثرات منفي زيست‌محيطي دارد. يكي از راهكارهايي كه اخيرا در بهينه سازي و كاهش مصرف انرژي مورد توجه قرارگرفته است استفاده از سيستم هاي هوشمند درساختمان است و يكي از ويژگي‌هاي اصلي شبكه‌هاي هوشمند، تركيب منابع انرژي تجديد‌پذير و ذخيره‌سازي انرژي در محل مصرف است.بنابراين استفاده از اين سيستم‌ها در بخش‌هاي مختلف تاثير قابل توجهي در كاهش مصرف انرژي ساختمان دارند و گامي موثردر جهت كاهش بحران انرژي و در نتيجه تحقق توسعه پايدار مي‌باشند.