اثرات زيست محيطي ناشي از استقرار صنايع سنگين در محدوده شهر نمونه موردي:شهر زاهدان

نابرابری های ناحیه ای با شاخص های متعددی مانند درآمد، میزان سواد، سرمایه گذاری و ... در سطوح مختلف از جمله در سطح ملی و ناحیه ای قابل مطالعه و بررسی است. مكان گزینی صنایع معمولا بر اساس منابع موجود در نواحی مختلف، نیاز نواحی، نیروی انسانی ماهر و با یك آینده نگری در سطوح مختلف ملی و ناحیه ای صورت می گیرد. عدم رعایت موارد فوق منجر به رشد ناموزون در بعضی از نواحی شده و از طرفی مشكلاتی را هم برای ناحیهٔ صنعتی شده و هم برای سایر نواحی اطراف به وجود می آورد از جمله هجوم جمعیت سایر نواحی به ناحیهٔ صنعتی شده و تراكم بیشتر از حد جمعیت در آن و مشكلات حاشیه نشینی، بزهكاری، آلودگی بیش از حد و... را منجر خواهد شد و از طرفی در نواحی غیر صنعتی فقر، بیكاری، روی آوردن به شغل های كاذب و دیگر مشكلات به وجود خواهد آمد. دیدگاه های علمی در مكان گزینی صنایع ایران كمترین نفش را داشته كه به تمركز شدید صنعت در چند استان خاص مخصوصاً تهران منجر شده و مشكلات متعددی را برای دولت مركزی به وجود آورده است؛ اما سایر استانهای كشور به علت نداشتن امكانات و تأسیسات زیربنایی از حداقل سرمایه گذاری در بخش صنعت برخوردار بوده و با فقر و در نتیجه نارضایتی مردم روبه رو هستند. این تحقیق با روش توصیفی - تحلیلی و میدانی و استناد به منابع كتابخانه ای، در یی استقرار صنایع سنگین در كشور ایران و بصورت مطالعـه موردی شهر زاهدان است. نتایج حاصله بیانگر این مسئله است كه نابرابری های ناحیه ای در استفرار صنایع به شكل حاد در استان سیستان و بلوچستان وجود دارد. در حقیقت مكان گزینی صنایع در ایران تنها به چند استان خاص محدود می شود. این در حالی است كه استان سیستان و بلوچستان نیز به دلیل ضعف مدیریت در مكان گزینی صنایع، از این نابرابری رنج می برد