همزيستي طبيعت ومعماري با هدف افزايش كيفيت زندگي

انسان همواره با طبيعت در ارتباط است وبا دستكاري در طبيعت سعي داشته است كه به گونه اي بهينه طبيعت را در خدمت خود درآورد. اين نوع همزيستي به خوبي در طول تاريخ بشر ديده مي شود.اهميت اين همزيستي علاوه بر دستاوردهاي مادي، نه تنها سبب آشنايي انسان با طبيعت مي گردد، بلكه رابطه فرد را با محيط اطرافش تداوم مي¬بخشد وباعث حداكثراستفاده بهينه از عوامل طبيعي موجود از قبيل انرژي نور و آب و باد و جلوگيري ازمصرف صرف انرژي هاي خارجي مي شود.يكي از مشكلاتي كه امروزه گريبان گير تمدن معاصر شده است ، فراموش كردن اين بعد از معماري است. هدف اصلي پژوهش حاضر توجه به ارتباط انسان با طبيعت، عناصر طبيعي و تشخيص جايگاه طبيعت در معماري مي باشد كه به روش مطالعه اسنادي و كتابخانه اي و از نوع توصيفي انجام گرفته است. نتايج به دست آمده حاكي از آن است كه ارتباط با طبيعت از ضرور ي ترين شرطهاي معماري موفق و مردمي در عصر معاصراست و وظيفه معمار است كه ضمن شناسايي نقش و جايگاه طبيعت در معماري ، به روش¬هاي همزيستي معماري با طبيعت از طريق پاسخگويي به شرايط آب و هوايي و توپوگرافيك وتاثيرات آن بر كيفيت زندگي افراد از لحاظ كيفيت و زيبا شناختي و روان شناختي بپردازد.