تاثيرپذيري معماري از طبيعت در رنسانس اروپا دهه 1500-1700 ميلادي (هم زمان با دوره صفويه در ايران)

مفهوم طبيعت و چگونگي نگاه به آن در طول تاريخ از مفاهيم بنيادين در تفسير هستي، علم و هنر بوده است؛ به گونه اي كه از بينش كهنِ اسطوره اي تا بينش جديد، درباره طبيعت بحث شده است. رويكردهاي مختلف طراحان به طبيعت از گذشته تا كنون موجب برپايي فضاهاي معماري با كيفيت هاي مختلف شده است. مطالعات مخنتلف در اين زمينه نشان داده است بيش از آنكه تقليد يا الهام از شكل ظاهري طبيعت زمينه اي بر شكل گيري هنر و معماري باشد، چگونگي كيفيت تعامل انسان و طبيعت بر آن تاثيرگذار بوده است. طبيعت در دوره رنسانس با اشكال هندسي مكرر و متناسب مانند مربع و نيم دايره در طراحي فضاها ظهور كرده است. در باغ هاي اين دوره كليه عوامل كالبدي از جمله باز و بسته بودن فضاها، ‌ايستا و پويا بودن آن،‌ جهت و هندسه،‌ مقياس و تناسبات همگي در خدمت انسان و در جهت ايجاد احساساتي چون نظير آرامش، صميميت، لذت، امنيت، در آغوش، محرميت با توجه به ممقياس انساني و ترس، فريبندگي، تعجب، اغوا، سردرگمي بدون درنظرگرفتن مقياس انساني بوده است. از اين رو بررسي نسبت انسان و طبيعت جهت بررسي رابطه معماري و طبيعت ضروري به نظر مي¬رسد. هدف اين مقاله تبيين ارتباط معماري و انسان و طبيعت دردوره رنسانس كه اغازگر نوزايي و تحولات فراواني تا به امروز بوده است مي باشد. روش تحقيق در اين پژوهش با رويكرد تحقيق تفسيري تاريخي و تحليل ارتباط طبيعت با انسان و نسبت آن با محتوا، فرم و ماده معماري در دوره رنسانس تلاش مي شود تا بستري مناسب براي تفسير ارتباط اصيل ميان معماري انسان و طبيعت در اين دوران مهيا شود.